Het leven in N

Ik ben nu al weer een tijdje in N. Mijn dorpoudste had me alles goed uitgelegd en de reis is erg voorspoedig verlopen. Ik verblijf hier bij een van de leden van het kunstenaarsgilde. Zij zijn als een nieuwe familie voor mij. Elke dag leer ik bij en ik heb het idee dat ik de afgelopen maanden erg gegroeid ben. Niet alleen in mijn harpspel, ook in de andere kunsten heb ik les gehad. Toch blijft mijn harpspel mijn sterkste kant. 's Avonds speel ik samen met de andere muzikanten in het gilde, wat mij immens gelukkig maakt.


En toch...


...ik weet het niet, maar ik heb het gevoel dat ook hier niet alle kennis van de wereld ligt. Mijn mede gilde-leden weten veel en dankzij hen ben ik erg gegroeid de laatste maanden, maar ik heb het idee dat de groei momenteel aan het afnemen is. De gilde-leden zijn erg aardig voor me, ze hebben me een slaapplaats en hun eten aangeboden. Inmiddels is mijn harpspel dusdanig verbeterd dat ik kost en inwoning kan betalen, iets wat maakt dat ik me minder bezwaard voel. Ik merk dat ik alles wat me geleerd is als een spons heb opgenomen, maar hoewel er niet veel meer bij komt, heb ik het gevoel dat de spons nog lang niet vol is.



Begrijp me niet verkeerd, ik ben gelukkig. Ik doe elke dag waar ik goed in ben en wat ik graag doe, maar mocht de kans zich voordoen om verder te leren, misschien zelfs op avontuur uit te gaan, dan zal ik deze met beide handen aanpakken. Ik weet dat een kleine gnome als ik zich verborgen moet houden en ik weet dat het onbeleefd is om op te vallen, maar ik heb er genoeg van, ik ben het zat. Al die bescheidenheid remt mij in mijn ontwikkeling.


De magie die ik eerder in mijn muziek voelde is sterker geworden, ik heb gemerkt dat ik er controle over kan uitoefenen. Ik heb het idee dat ik vooral hierin nog veel kan leren, wat hier in het kunstenaarsgilde niet te leren is. Ik denk dat ik daarvoor echt mijn kennis in de praktijk moet gaan brengen. Maar als kleine gnome alleen lijkt mij niet zo'n goed plan. Soms droom ik ervan om met een reisgezelschap rond te gaan trekken en zo verder te groeien in mijn harpmuziek. In deze dromen voel ik mij het aller gelukkigst.





Dus mocht die kans komen...hoe dan ook...ik ben er klaar voor. Mijn mede-gilde-leden weten van niks, ik laat dat voorlopig zo. Ik ben bang ze te kwetsen als ik ze vertel dat ik verder wil, weg uit N. Ze zijn zo goed voor me geweest. Nee, voor nu is het goed, als ze niets weten...

Het vertrek

Vandaag is de dag van mijn vertrek. Ik heb mijn reis zorgvuldig gepland, veel overleg gehad met onze dorpoudste, een zeer wijze man. Hij heeft mij verteld hoe ik van de Feywild in de wereld kan komen. Hij heeft me aangeraden naar N te gaan, hij heeft gehoord van een kunstenaarsgilde wat daar zeer actief is en ik hoop dat ik me bij hen aan kan sluiten om zo meer te leren. Ik heb mijn laatste spaargeld uitgegeven aan reisbenodigdheden. Alles staat netjes ingepakt, klaar voor mijn vertrek. Ik vertrek vanavond laat, als iedereen slaapt. Mijn familie weet van niets, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen afscheid van ze te moeten nemen. Ik heb met de dorpoudste afgesproken dat hij ze morgen inlicht. Het doet me pijn ze achter te laten, maar het voelt ook alsof er een last van mijn schouders is, nu ik de knoop doorgehakt heb. Als ik terug kijk, heb ik het gevoel de laatste jaren niet meer gelukkig geweest te zijn. Mijn vertrek is goed voor me.





Wat zal ik iedereen hier gaan missen...



...maar toch, ik voel geen enkele twijfel. Ik ben er van overtuigd dat ik dit moet doen.






Dag klein dorp, waar ik in opgegroeid ben. Ik heb hier veel geleerd, maar het is niet genoeg voor mij. Ik hoop hier ooit, ouder en wijzer, terug te kunnen keren en te kunnen genieten van een vredige oude dag, wetende dat ik alles uit het leven gehaald heb wat er in zit.

Voorwoord

Vandaag zou een mooie dag moeten zijn...vandaag ben ik 87 geworden. Maar waarom voelt het niet als een mooie dag.


Ik heb het gevoel dat mijn leven geleefd is, ookal is het nog lang niet voorbij. Mijn leven heb ik besteed aan het maken van kunst, het meester worden van mijn harpmuziek. Maar ik heb het idee dat ik vastzit, dat ik hier, in de Feywild niets meer kan leren. In mijn dorp geniet iedereen van mijn muziek en krijg ik veel complimenten, maar ze doen me niets meer. Ik heb het gevoel dat er nog zo veel te leren is, dat ik bij lange na niet perfect ben, maar mijn omgeving lijkt mij te belemmeren. Ik ken hier geen goede leraar en geen manier om zelf vooruit te komen. Soms lijkt het alsof mijn muziek iets magisch heeft, maar ik kan er de vinger niet opleggen.








Ik moet hier weg, ik kan niet anders...








Ja, ik heb mijn besluit genomen, hoe moeilijk deze ook is. Hier in dit kleine dorp word ik niet gelukkig. Ik moet verder gaan om te kunnen verbeteren. Ookal doet het me pijn, ik weet dat het moet.